Het is inmiddels duidelijk dat er programma’s in genen verstopt zitten die worden doorgegeven aan een volgende generatie. Dat je daar perse ziek van wordt is in meer dan 95% van de gevallen onwaar. Daar komt het stukje epigenetica om de hoek kijken, leefstijl bepaald namelijk of genen “aan” gezet worden. Heel mooi natuurlijk want als je weet hoe ze “aan” gezet zijn, kun je ze ook weer “uit” zetten en zodoende jouw gezondheid weer terugkrijgen.

En dat is de basis bij ieder plan van aanpak.

Een van de grootste problemen waar onze genen geen oplossing voor hebben is  chronische stress. Tijdelijke of acute stress (honger, dorst, koude of hitte) daar had ons lijf al een hele mooie oplossing voor, door het inzetten van cortisol en adrenaline. Het kan namelijk heel handig zijn dat je lijf acuut optimaal presteren kan wanneer er een beer achter je aan komt. Maar voor velen is die beer een baan waar ze niet blij van worden. Blijven de uitdagingen van chronische stress te lang aanhouden dan ontstaan er laag-gradige ontsteking. Het geeft een immuunsysteem dat altijd “aan” staat voor het geval de beer een wond veroorzaakt. De “koude” ontstekingen zetten weer processen in werking die ervoor zorgen dat er veel ongewenste stoffen in de bloedbaan terecht blijven komen en kom je in het stukje endotoxemie. Dit is weer een oorzaak van nog meer ontstekingen en het  visuele cirkeltje is rond.

Het idee dat het in de familie zit is daarnaast ook “waar” maar dan bezien vanuit het erven van een leefstijl. Wanneer je van kinds af aan bepaalde ideeën mee hebt gekregen over eetpatronen, beweegpatronen enz. dan is de kans groot dat je die zo voort zult zetten. Totdat…..je tot inzicht komt dat het ook anders kan! Je hebt nog steeds dezelfde genen, maar gaat er anders mee om. kPNI is  een 100% wetenschappelijk benadering.

Enig inzicht in hoe wij een kleine 10.000 jaar geleden samen leefden zal je meer begrip gaan geven in hoe je besturingsprogramma in elkaar zit. We zijn gemaakt om sociaal bezig te zijn in familie groepen. Soms was er honger, soms was er dorst en er was altijd noodzaak om te bewegen om aan voedsel te komen.

Vanuit dat oogpunt bekeken hebben we wel degelijk genen die ons lui houden, want dat was in die tijd energieverspilling. We hebben genen die een voorkeur hebben voor hoog calorische voeding, want dat betekende overleven, voortplanten en de soort in stand houden. Alles dat in dat programma zit heet je oerbrein.

Bij keuzes kun je beter luisteren naar je mensbrein (frontale cortex) dan naar je oerbrein.

Evolutionair gezien is het belangrijk om bij een groep te horen en te blijven. Deze gaf immers zekerheid van voeding door samen op jacht te gaan. Deze gaf verbinding met elkaar, bedenk daar de avonden rond het kampvuur bij en de zorg voor elkaar. We zien ook nu terug dat we graag bij een groep willen blijven horen en  het grootste probleem dat wij in de maatschappij gaan krijgen is vervreemding en eenzaamheid. Dit geeft een enorme druk op onze sympaticus.

Je kunt nu inzien welke manieren er zijn om klachten aan te pakken. symptoombestrijding of via natuurlijke manieren. Er is iets ontregelt op het niveau van hormonen of neurotransmitters; om dat weer in balans te krijgen zijn voor iedereen weer andere intervisies nodig. Want niet iedereen heeft hetzelfde pad afgelegd of heeft eenzelfde einddoel.

Door samen hiernaar te kijken zul je inzicht krijgen in het “waarom” en zal het eenvoudiger zijn om de juiste keus te maken. Je weet nu waarom je iets deed en wat de gevolgen daarvan zijn.